❇️ کدام مذاکره اولویت دارد؟ مذاکره(Negotiation) گفتگویی میان دو یا چند

❇️ کدام مذاکره اولویت دارد؟

مذاکره(Negotiation) گفتگویی میان دو یا چند فرد یا گروه است که با هدف دستیابی به یک درک و فهم مشترک، رفع نقاط اختلاف، یا رسیدن به منفعتی در نتیجهٔ آن گفتگو، یا حصول نتیجه‌ای رضایتبخش برای منفعت تمامی افراد یا گروه‌های درگیر در فرایند مذاکره، انجام می‌شود.

جمهوری اسلامی ایران در سال های پس از انقلاب ۵۷ بارها و بارها در موضوعات مختلف مذاکره است. مذاکره با آمریکایی ها برای آزادسازی گروگان ها، مذاکره با صدام و حزب بعث جهت پایان جنگ، مذاکره با طالبان در دهه ۸۰ ، مذاکره با کشورهای حوزه خلیج فارس درباره اختلافات فی مابین، مذاکره با ۵+۱ به صورت جمعی و تکی در مقاطع مختلف به منظور حل مشکلات هسته ای و…

برخی از این مذاکرات نتایج موثری داشته و در رفع مشکلات کشور اثرگذار بوده و بعضی از آنها نیز مفید فایده نبوده و نتیجه دلخواه حاصل نگردیده است.

دولت ها در مسیر تحولات سیاسی ، با معارضین و اپوزیسیون هابی مواجه می گردند. از خوان گوایدو رهبر مخالفان ونزوئلا بگیرید تا همسایه شمال غربی مان و داستان عبدالله گولن.

برخی کشورها ، سال ها ‌و سال ها با اپوزیسیون خود کلنجار می روند و بالاخره یکی از طرفین مسلط می گردد، یا طی مذاکراتی به توافقاتی دست یافته و اپوزیسیون هم در قدرت سهیم شده و مام میهن را به کمک یکدیگر اداره می نمایند.

به نظر می رسد بین گفتگو و مذاکره با کشورهای خارجی، مذاکره با اپوزیسیون همخاک و هم میهن در اولویت و دسترس پذیر تر باشد. سالهاست ابرقدرت ها از ظرفیت و توانایی های اپوزیسیون ایران که به زبان، فرهنگ، آداب و رسوم این کشور مسلط است، سوءاستفاده می نمایند. راه اندازی شبکه های مختلف رسانه ای با بودجه سیا و اینتلیجنت سرویس و برخی کشورهای عربی منطقه، نمونه این اقدامات خصمانه است که اگر همکاری و همراهی اپوزیسیون فارسی زبان نبود به هیچ‌وجه امکان پذیر نمی شد.

در مقاطع بحرانی و اغتشاشات همین اپوزیسیون همزبان و همکیش با اسلحه و حمایت فنی و اطلاعاتی بیگانگان، وارد کشور شده و فندک بحران را تبدیل به شعله های فوران آتش می کند.

در جنگ سرد ما و بیگانگان ، منابع اصلی اطلاعاتی دشمنان همین اپوزیسیون فارسی زبان است. و اکثر جواسیس دستگیر شده از این طیف هستند.

حال با توجه به مطالب گفته شده، به نظر شما اولویت مذاکره با کیست؟ آیا بهتر نیست به جای مذاکره با آمریکا جهت کاهش اقدامات خصمانه، با ابزارهای در اختیار آنان که بعضا با نارضایتی های جزئی از کشور خارج شده و به بیگانگان پناه برده اند، مذاکره کنیم؟ آیا به جای امتیاز دادن به بیگانگان جهت خروج از بن بست ها و تلطیف شرایط، بهتر نیست به همین هم وطنانی که دلخوری ها و کدورت هابی از حاکمیت دارند امتیاز مختصری داده و به آغوش میهن بازگردانیم؟

اقشار و گروه های مختلف اپوزیسیون ایرانی تبار را که در ذهن مرور می کنم. به احتمال قوی حدس می زنم بیش از ۹۰% این اپوزیسیون قابل جذب است.

یکی از مقامات امروز اعلام کرده در جریان اغتشاشات اخیر، ۱۷۰۰ هزار میلیارد تومان به کشور خسارت وارد شده است. آیا اگر سلطنت طلبان، کومله، دموکرات، علینژادها، بنیادی ها، اسماعیلیونها ،خلق عرب، مجاهدین خلق و… با دشمنان این مرز و بوم همکاری نمی کردند، چنین خسارت عظیمی متصور بود؟

در سیستان و بلوچستان در دهه ۶۰ و ۷۰ این تجربه موفق انجام شد و پرونده تعدادی از اشرار و خوانینی که جرمی مرتکب شده و در افغانستان و پاکستان متواری بودند، در شورای تامین استان مطرح و برای آنان امان نامه صادر شد. به آغوش کشور برگشتند و برخی از آنان در حال حاضر از فعالان اقتصادی بوده و صدها شغل برای همین مردمی که تا دیروز اسلحه بر روی آنان می کشیدند، ایجاد کرده اند.

✳️ به نظر می رسد اگر حاکمیت تدبیر نماید، امکان مذاکره و جلب رضایت و همراهی اپوزیسیون ایرانی تبار و بازگشت به زادگاه و همکاری و مساعدت در توسعه کشور وجود دارد.

گاه نوشت حمید یزدانیان
@eshkabar
ارسال شده توسط:Ahmad Rajabzadeh
@eshkabar